وفات حضرت خدیجه کبری(ع) ام الموءمنین

روز نهم شهریورماه 1388 برابر با دهم رمضان سالروز وفات حضرت خدیجه(س) همسر گرامی پیامبر بزرگ اسلام است. حضرت خدیجه(ع) در68 سال قبل از هجرت پیامبراسلام(ص) متولد شد.پدرش خوَیلِد نام داشت. خدیجه(ع) ، اولین بانویی است که دعوت رسول گرانقدراسلام ‏(ص) را لبیک گفت، به پیام آسمانی اش پاسخ مثبت داد و در کنار رسول خدا (ص) با همه نیرو و توانی که داشت در مقابل مشرکان ایستاد و مقاومت کرد.

خدیجه کبری (ع) و ابوطالب، دو پشتیبان بزرگ و کمک کار نیرومند و با وفا برای پیشرفت اسلام و دلگرم کردن رسول خدا(ص) بودند. ابوطالب با نفوذ سیاسی و سیادتی که در میان قریش داشت، و خدیجه (ع) با نثار ثروت فراوان و تقویت روحیه، پناهگاه و حامی مؤثری در برابر آزار دشمنان به شمار می‏آمدند.

خدیجه (ع) زنی با کمال و ثروتمند، و از نظر اخلاقی، پرهیزکار بود. این بانوی خردمند، در همه حال از پیامبر خدا پیروی و مال خود را در راه تحکیم پایه‏های اسلام صرف کرد. خدیجه (ع) اسلام خویش را با هدیه ثروت هنگفت و قدرت‏های مالی فراوان خود در راه اسلام، و تحت تصرف پیامبر اسلام دنبال نمود.

دهم رمضان (سال ده بعثت) نقطه پایان بر ۲۵ سال همراهی خدیجه (ع) ، بانوی آسمانی با رسول خدا (ص) بود; بانویی مبارکه،طاهره، راضیه، مرضیه، زکیه، صدیقه، کبری،شامخه،فاضله، کامله  و عفیفه  که ۵۵ سال قبل از بعثت چشم به جهان گشوده و از سال ۱۵ قبل از بعثت (دهم ربیع‏الاول) در کنار برگزیده الهی قرار گرفته بود و سرانجام بعد از قریب ۲۵ سال همراهی و همگامی، در ۶۵ سالگی چشم از جهان فرو بست و رسول الهی را در فراقی جانسوز تنها گذاشت.

روز بزرگداشت محمد ابن زکریای رازی

پنجم شهریورماه روز بزرگداشت محمد ابن زکریای رازی (251 ه.ق-313 ه.ق) پزشک،فیلسوف وشیمیدان بزرگ ایرانی است که آثار ماندگاری در زمینه پزشکی،شیمی و فلسفه نوشته است وبه عنوان کاشف الکل وجوهرگوگرد(اسیدسولفوریک)مشهوراست. به گفته جورج سارتن ،پدرتاریخ علم، رازی "بزرگترین پزشک اسلام وقرون وسطی بود." این دانشمند ایرانی بدلیل اینکه کتابهای خود را به زبان عربی(زبان اسلامی) می نوشت،نزد غربیان به جالینوس عرب نیز مشهور بوده است.

نام وی محمد و نام پدرش زکریا و کنیه‌اش ابوبکر است. مورخان شرقی در کتاب‌هایشان او را محمد بن زکریای رازی خوانده‌اند، اما اروپائیان و مورخان غربی از او به نام‌های رازس Rhazes=razes)) و ( الرازی Al-Razi  (در کتاب‌های خود یاد کرده‌اند. به گفته ابوریحان بیرونی وی در شعبان سال ۲۵۱ هجری (۸۶۵ میلادی) در ری (شهر ری  جنوب تهران) متولد شده و دوران کودکی و نوجوانی‌ و جوانی‌اش دراین شهر گذشت. چنین شهرت دارد که در جوانی عود می‌نواخته و گاهی شعر می‌سروده‌است. بعدها به کار زرگری مشغول شد و پس از آن به کیمیاگری روی آورد، وی در سنین بالا علم طب را آموخت. بیرونی معتقد است او در ابتدا به کیمیا اشتغال داشته و پس از آن‌که در این راه چشمش در اثر کار زیاد با مواد تند و تیزبو آسیب دید، برای درمان چشم به پزشکی روی آورد. . در کتاب‌های مورخان اسلامی آمده‌است که رازی طب را در بیمارستان بغداد آموخته‌است.

درایران به پاس خدمات این پزشک و داروساز بزرگ روز پنجم شهریور بنام  روز داروسازی نامگذاری شده است.یاد این دانشمند بزرگ گرامی باد.

روز بزرگداشت حکیم ابوعلی سینا

اول شهریورماه روز بزرگداشت حکیم,فیلسوف وپزشک بزرگ ایرانی شیخ الرئیس ابوعلی سینا است.

ابن سینا یا پورسینا حسین پسر عبدالله متولد سال ۳۷۰ هجری قمری و در گذشته در سال ۴۲۸ هجری قمری، دانشمند, پزشک و فیلسوفی بزرگ بود. نام او را ابن سینا ، ابوعلی سینا ، و پور سینا گفته‌اند. در برخی منابع نام کامل او با ذکر القاب چنین آمده: حجة‌الحق شرف‌الملک شیخ الرئیس ابو علی حسین بن عبدالله بن حسن ابن علی بن سینا البخاری. وی صاحب تألیفات بسیاری است و مهم‌ترین کتاب‌های او عبارت‌اند از "شفا" در فلسفه و منطق، و "قانون "در پزشکی.

بوعلی سینا را باید جانشین بزرگ فارابی و شاید بزرگ‌ترین نماینده حکمت در تمدن اسلامی بر شمرد. اهمیت وی در تاریخ فلسفه اسلامی بسیار است زیرا تا عهد او هیچ‌یک از حکمای مسلمین نتوانسته بودند تمامی اجزای فلسفه را که در آن روزگار حکم دانشنامه‌ای از همه علوم معقول داشت در کتب متعدد و با سبکی روشن مورد بحث و تحقیق قرار دهند و او نخستین و بزرگ‌ترین کسی است که از عهده این کار برآمد.

اوکتابها ومقالات زیادی دررشته های مختلف ازجمله فلسفه,ریاضیات,طبیعیات,پزشکی,موسیقی وشعروادبیات دارد.

کتابهای او تا قرنها جزو مهمترین کتب درسی ومرجع دانشمندان اروپایی بویژه در زمینه پزشکی بود.او درسال ۴۲۸ هجری قمری درگذشت ومزار او درهمدان(ایران) مورد بازدیدعلاقه مندان اوست.

درایران به پاس بزرگداشت این حکیم وپزشک بزرگ روز اول شهریور را بنام  روز پزشک نامگذاری کرده اند.یاد این دانشمندباعظمت و روز پزشک گرامی باد.

میلادمهدی موعود امام زمان(عج)

      آب  زنید  راه را هین کــــــه نگار می ​رســد ..     مژده  دهـــــــید  باغ را  بوی بهـــــار می​ رسـد

راه  دهـــــید  یار  را  آن  مـه ده چهــــــــار را     .. کــــــز  رخ  نور بخش  او نـــــور  نثار می ​رسد

چاک شدست آسمان غلغله ایست در جهان ..     عنبر و مشک می ​دمــــد سنجق یار می ​رسـد

رونق باغ می​ رسد چشم و چراغ می ​رسـد   ..   غم  به کــــناره  می ​رود  مــه به کـنار می ​رسد

تیر روانه  می ​رود  ســــوی نشانه  می ​رود   ..   مــا چه نشسته​ایم پس شـه ز شکار می ​رســد

باغ ســلام می ​کند ســـــرو قیام مـی​ کـــنـد   ..   ســــبزه پیاده می ​رود غنچه ســـوار می ​رسـد

خلوتیان  آســمان  تا چه شـراب می ​خــورند   ..   روح  خراب و  مسـت  شـد عقل خمـار می ​رسد

چون برسی به کوی ماخامشی است خوی مــا

                زان  که ز گفت و گوی  ما  گرد  و غبار می ​رسد              

                      

١۶ مردادماه ١٣٨٨ برابربا ١۵ شعبان سالروز میلاد باسعادت حضرت ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه) امام زمان مهدی موعود(ع) است. همو که با قدومش بساط ظلم وجور وستم را از پهنه گیتی برمی چیندو عدل و داد را برجهان بشریت حاکم می گرداند.این روز فرخنده و روز طلوع خورشید گرما بخش جهان فسرده از ظلم وجور وفساد روز میلاد بقیه^:الله الاعظم(ع) برهمه بشریت مبارکباد.

امام مهدی کیست؟ وی یگانه فرزند امام عسکری (ع) یازدهمین امام شیعیان است. امام مهدی(عج) در سحرگاه نیمه شعبان 255 هجری قمری در سامرّا چشم به جهان گشود و پس از پنج سال زندگی تحت سرپرستی پدر، و مادر بزرگوارشان نرجس خاتون، در سال 260 هجری قمری به دنبال شهادت حضرت عسکری (ع) همچون حضرت عیسی (ع) و حضرت یحیی (ع) که در سنین کودکی عهده‏دار نبوّت شده بودند ـ در پنج سالگی منصب امامت شیعیان را عهده‏دار شدند. آن بزرگوار پس از سپری شدن دوران غیبت با تشکیل حکومت عدل جهانی احکام الهی را در سرتاسر زمین حاکمیت خواهد بخشید.

آخرین امام شیعیان در پانزدهم ماه شعبان 255 هجری قمری، علی‏رغم مراقبت‏های ویژه مأموران حکومت عباسی، در خانه امام حسن عسکری (ع) چشم به جهان گشودند. تولد مخفیانه آن حضرت بی‏شباهت به تولد حضرت موسی (ع)و حضرت ابراهیم خلیل (ع) نیست. همان‏گونه که این دو پیامبر بزرگ الهی تحت شدیدترین تدابیر امنیتی فرعونیان و نمرودیان به اراده خداوند و به سلامت در کنار کاخ فرعون و نمرود متولّد شدند، حضرت مهدی(عج) نیز در حالی که جاسوسان و مأموران خلیفه عباسی تمام وقایع خانه امام یازدهم علیه‏السلام را زیر نظر داشتند، در کمال امنیت و بدون آن‏که دشمنان بویی ببرند، در سحرگاه روز جمعه نیمه شعبان قدم به جهان هستی گذاشتند.

 از حضرت صادق علیه السلام منقول است که هر که چهل صباح دعای عهد را بخواند از یاوران قائم ما باشد.مستحب است هر روز جمعه دعای ندبه برای تعجیل ظهور آن حضرت خوانده شود.  

ولادت حضرت علی اکبر(ع)

روز١٢مردادماه ١٣٨٨ برابربا١١ شعبان سالروز ولادت حضرت علی اکبر(ع) فرزند بزرگ حضرت امام حسین (ع) است.این روز فرخنده برهمه مسلمانان مبارک باد.

                          

حضرت علی اکبر(ع)  در مدینه متولد شد. مادر بزرگوار ایشان لیلا دختر ابى مره می باشد. لیلا زمانى چند در خانه امام حسین (ع) به سر برد و روزگارى در زیر سایه ایشان بزیست.

لیلا براى امام حسین(ع) پسرى آورد، رشید، دلیر، زیبا، شبیه ترین کس به رسول خدا صلى الله علیه و آله. رویش روى رسول ، خویش خوی رسول ، گفت و گویش گفت و گوى رسول خدا(ص) ؛ هر کسى که آرزوى دیدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر لیلا مى نگریست تا آنجا که پدر بزرگوارش می فرماید :هرگاه مشتاق دیدار پیامبر مى شدیم به چهره او مى نگریستیم.به همین جهت روز عاشورا وقتى اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد، امام حسین(ع) چهره به آسمان گرفت و گفت: اللهم اشهد على هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الى رؤیة نبیک نظرنا الیه.

یعنی" خدایابراین قوم گواه باش .همانا جوانی درمقابل آنان مبارزه می کندکه شبیه ترین مردم ازنظرظاهری وجسمی وخلق وخوی وگفتار به فرستاده توست وهرگاه مشتاق دیدن پیامبرت بودیم به چهره این جوان می نگریستیم".
حضرت علی اکبر(ع) در کربلا حدود 25 سال داشت.برخی راویان سن ایشان را 18 سال و 20 سال هم گفته اند. او اولین شهید عاشورا از بنى هاشم بود.

روز بزرگداشت شیخ شهاب الدین سهروردی

هشتم مردادماه 1388 روز بزرگداشت شیخ شهاب الدین سهروردی فیلسوف وعارف بزرگ ایرانی قرن ششم هجری قمری است.

سهروردی کسی است که مکتب فلسفی اشراق را بوجود آورد که بعد از مرگش وسعت یافت. او نظریه خود را در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم ارائه کرد. سهروردی را رهبر افلاطونیان جهان اسلام لقب داده‌اند. او خود فلسفه اش را حکمت الاشراق نامیده بود که به معنای درخشندگی و برآمدن آفتاب است و اقوام لاتین آن را aurora conurgens نام نهاده اند. اما این تفکر فلسفه خاص افلاطونی نیست و در آن آرای افلاطون و ارسطو و نوافلاطونیان و زرتشت و هرمس و اسطوره تحوت و آرای نخستین صوفیان مسلمان در هم آمیخته است.

مکتب سهروردی هم فلسفه است و هم نیست. فلسفه است از این جهت که به عقل اعتقاد دارد، اما عقل را تنها مرجع شناخت نمی‌داند. عرفان است از این نظر که کشف و شهود و اشراق را شریف ترین و بلندمرتبه ترین مرحله شناخت می‌شناسد. او به سختی بر ابن سینا می تازد و از کلیات و مثل افلاطون دفاع می‌کند. بر وجودشناسی ابن سینا ایراد می‌گیرد که چرا اظهار داشته که در هر شئ موجود، وجود امری حقیقی است و ماهیت امری اعتباری، و برای تحقق محتاج وجود است. در حالی که طبق حکمت اشراق، ماهیت امری حقیقی است و وجود امری اعتباری.

نورالانوار

سهروردی وجودشناسی خود را «نورالانوار» نام داده است. همان حقیقت الهی که درجه روشنی آن چشم را کور می‌کند. نور را نمی‌توان با کمک چیز دیگر و نسبت به آن تعریف کرد، زیرا تمام اشیا با نور آشکار می‌شوند و طبعا باید با نور تعریف شوند. «نورالانوار» یا «نور مطلق» همان وجود مطلق است و تمام موجودات، وجود خود را از این منبع کسب کرده اند و جهان هستی چیزی جز مراتب و درجات گوناگون روشنایی و تاریکی نیست. به همین دلیل سلسله مراتب موجودات بستگی به درجه نزدیکی آن ها با «نورالانوار» دارد، یعنی به میزان درجه «اشراق» و نوری که از نورالانوار به آن ها می‌رسد.

سهروردی خود در مورد وجه تسمیه کتاب حکمت الاشراق مینویسد: به دو علت آن را "حکمت الاشراق" گفته ام:

نخست آنکه این نوع از فلسفه بر پایه و بر شالوده اشراقات نفسانی بنیاد گردیده است. پس حکمت اشراقی است.

دوم آنکه این مکتب فلسفی از آن شرقیان، یعنی: پارسیان میباشد، یا به سخن دیگر این مکتب فلسفی از آن حکما و فیلسوفان سرزمین اشراق شمس و کشور دمیدن خورشید میباشد، یعنی فلسفه شرقیان.در روزگار باستان مردم یونان وقتی بطور مطلق می گفتند شرقیان، مقصودشان، پارسیان بوده است. بنابراین حکمت شرقیان یعنی حکمت پارسیان.

ولادت حضرت امام زین العابدین(ع)

ششم مردادماه ١٣٨٨ برابرباپنجم شعبان سالروز ولادت حضرت امام زین العابدین(ع) سیدالساجدین برهمه شیعیان آن حضرت مبارک باد.

                       

حضرت امام علی بن الحسین ملقب به سجاد چهارمین امام شیعیان است. او در پنجم شعبان  سال ٣٨ هجری قمری و یا به قولی ۱۵ جمادی الاول سال ۳۶ هجری قمری متولد شد. مادرش به اعتقاد بسیاری از شیعیان شهربانو دختر یزدگرد سوم ساسانی (پادشاه ایران) بود. ولی در روایت‌هایی مادر وی کنیزی از اهالی سند دانسته شده‌است. نام این کنیز را غزاله یا سُلافه آورده‌اند.(درمورد ولادت یا شهادت ویا وفات ائمه روایات مختلفی وجود دارد.لذا دررابطه با تاریخهای اشاره شده باید به منبع مربوطه توجه نمود.)

کنیهٔ ایشان «ابومحمّد» و «ابوالحسن ثانی» است. القابشان نیز «زین العابدین»، «سجّاد»، «سید العابدین»، «زکی»، «امین» و «ذو الثّفنات» می‌باشد.

او دو سال در دوران امامت حضرت علی(ع)  ، ۱۰ سال در دوران امامت حضرت امام حسن (ع) و یازده سال در دوران امامت پدرش حضرت امام حسین(ع) زیست.

ولادت حضرت اباالفضل العباس(ع)

پنجم مردادماه1388برابرباچهارم شعبان سالروز ولادت حضرت اباالفضل العباس(ع) پرچمداروسپهسالارکربلای حسینی است. او درکربلا اوج وفاداری به امام خود حضرت امام حسین (ع) را به نمایش گذاشت .آنجاکه برلب ساحل رود فرات خود لب تشنه بود ولی بخاطر تشنگی فرزندان امام حسین (ع) از نوشیدن آب خودداری کرد ودرراه رساندن مشک آب به خاندان رسالت دو دستش را قطع کردند.سلام براو وبردوستداران اهل بیت پیامبر(ص).این روز درایران بنام روز جانباز نامگذاری شده است.این روز فرخنده بر همه مسلمانان وبویژه جانبازان عزیزایران مبارکباد.

                                 

پدرحضرت اباالفضل العباس  حضرت علی(ع) ومادرش «فاطمه»، دختر حزام بن خالد بود نیاکان فاطمه همه از دلیرمردان بودند.او از طرف مادر نیز دارای نجابت خانوادگی و اصالت و عظمت بود. او را فاطمة کلابیّه می گفتند و بعدها به «امّ‏ البنین» شهرت یافت، یعنی مادرِ پسران،  ام البنین چهار پسر به ‏دنیا آورد که عبّاس یکی از آنان بود ثمرة ازدواج حضرت علی(ع) با او، چهار پسر رشید بود به نامهای: عبّاس ، عبدالله، جعفر و عثمان، که هر چهار تن سالها بعد در حادثة کربلا به شهادت رسیدند. عباس ، نخستین ثمرة این ازدواج پر برکت و بزرگترین پسر امّ البنین بود.فاطمة کلابیه (امّ البنین) زنی دارای فضل و کمال و محبّت به خاندان پیامبر بود و برای این دودمانِ پاک، احترام ویژه ‏ای قائل بود. این محبت و مودّت و احترام، عمل به فرمان قرآن بود که اجر رسالت پیامبر را «مودّت اهل بیت» دانسته است. او برای حسن ، حسین، زینب و امّ کلثوم، یادگاران عزیز حضرت زهرا (س) ، مادری می‏کرد و خود را خدمتکار آنان می‏دانست. وفایش نیز به امیرالمؤمنین(ع) شدید بود. پس از شهادت علی(ع) به احترام آن حضرت و برای حفظ حرمت او، شوهر دیگری اختیار نکرد، با آن که مدّتی نسبتاً طولانی (بیش از بیست سال) پس از آن حضرت زنده بود.

ولادت حضرت امام حسین(ع)

چهارم مردادماه ١٣٨٨برابربا سوم شعبان سالروز ولادت حضرت امام حسین(ع)سیدالشهدا برهمه پیروان اهل بیت پیامبر وهمه آزادگان وظلم ستیزان مبارک باد.

                                

صبح‏گاه سوم شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند برومند علی و فاطمه علیهماالسلام در خانه‏ی وحی و ولایت، دیده به جهان گشود و خانه‏ی زهرای اطهر علیهاالسلام به نور جمال این نوگل باغ نبوت و ولایت و چراغ فرزندان آسمان رسالت و امامت، معطر و روشن شد. آن گاه که خبر ولادتش به پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله رسید، به خانه‏ی فاطمه علیهاالسلام آمد و به اسماء فرمود تا آن کودک را بیاورد .اسماء، او را در پارچه‏ای سپید پیچید و خدمت رسول خدا برد. پیامبر در گوش راست او، اذان و در گوش چپش، اقامه گفت.

امام حسین علیه‏السلام در سوم شعبان سال چهارم هجری با ولادت خود جهان را نورانی ساخت و عطر حضور خود را در گیتی گستراند. آن حضرت حدود شش سال در کنار پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و مادرش حضرت زهرا علیهاالسلام بود و سپس نزدیک به سی سال دوره همراهی با پدرش امام علی علیه‏السلام  را سپری کرد. پس از آن، در زمان امامت امام حسن مجتبی علیه‏السلام ، ده سال یاور ایشان بود و به وی بسیار احترام می‏گذاشت.

بعد از آن، ده سال دوره حکومت معاویه را تحمل کرد و سپس در آغاز حکومت نامشروع یزید، بیعت با او را نپذیرفت و به قیام برخاست و همراه با یاران باوفایش، در 57 سالگی به شهادت رسید.

   حسین (ع) ؛ وارث پیامبران

در زیارت‏نامه معروف «وارث» (که امام صادق علیه‏السلام آن را به جابرجعفی آموخت و فرمود: با این زیارت‏نامه، امام حسین علیه‏السلام را زیارت کن)، آمده است:

«امام حسین علیه‏السلام » وارث (کمالات) آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، محمد و امیرالمؤمنین علی و حسن علیهم‏السلام است. حسین (ع) وصی پاک پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله است. حسین (ع) برپا کننده‏ی نماز و ادا کننده‏ی زکات و مجری امر به معروف و نهی از منکر است. حسین (ع) نوری است از صلب‏های بزرگ و رحم‏های پاک. او هرگز به آلودگی‏های جاهلیت نیالوده است. او از ستون‏های دین و رکن‏های مؤمنان است.

 

عید مبعث پیامبربزرگ اسلام

                                  

٢٩تیرماه ١٣٨٨ برابربا ٢٧ ماه رجب سالروز بعثت  پیامبراعظم اسلام , حضرت محمد مصطفی(ص) روزطلوع سعادت وآزادی انسانها وازبین رفتن فسادها وزنده به گور کردنهاوآغازهمه خوبیهاوپایان همه بدیها بررهروان پیام آورمهر و رحمت , او که رحمه^.."للعالمین بود مبارک باد. روزبعثت آن بزگواربرهمه مسلمانان بلکه برتمام بشریت مبارک باد.

: ندای وحی براونازل شدکه 

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ. خَلَقَ الإنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ.اقْرَأْ وَرَبُّکَ الأکْرَمُ.

الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ.عَلَّمَ الإنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ.

یعنی بخوان بنام پروردگارت که همه را آفرید.اوکه انسان را ازخون بسته آفرید.بخوان, سوگندکه پروردگارت کریمترین است.اوکسی است که باقلم آموزش داد.به انسان آنچه رانمی دانست آموخت.

ســتاره‌ای  بدرخشید  و  ماه   مجلس  شد          دل   رمیده  ما  را  انیس  و  مونس  شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت          به غمزه  مسئله  آموز  صد  مدرس  شد

به  بوی  او دل   بیمار عاشقان  چو  صبا          فدای عارض  نسرین و چشم  نرگس  شد

به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست          گدای  شهر  نگه  کن که  میر مجلس شد

طربســـرای  محبت  کنون  شود  معمــور          که  طاق  ابروی  یار  منش  مهندس  شد

لب  از  ترشح  می  پاک  کن  برای   خدا          که خاطرم به هزاران  گنه  موسوس  شد

کرشمه  تو  شـــرابی  به عاشقان  پیمود           که علم  بی‌خبر افتاد  و عقل  بی ‌حس شد

چو زر عزیز  وجود است  شعر من  آری          قبـــول  دولتیان  کیمیــــای  این  مس  شد

خیال آب  خضر بست  و جام  کیخســــرو           به جرعه نوشی  سلطان  ابوالفوارس شد

ز راه  میـــکده  یاران  عنان  بگردانیــــد          چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد

    بَلَغَ    العُلــی   بِکمالِهِ                                            کَشَفَ  الدُّجی بِجمالِهِ

حَسُنتْ جَمیعُ خِصالِهِ                                             صــلّوا  علیــــه و  آله

 از بلور ماه، لبخند مهر می‏تراوید. غار حرا تجلّی‏گاه نور بود. جبرئیل امین، گل‏واژه‏های وحی را منتشر می‏کرد. در آن‏شب، محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم بر سریری می‏نشست که عرش نبوّت بود. او در آن جغرافیای زمین، راه تاریخ را می‏گشود و چراغ خورشید را می‏آویخت تا راه ما را تا فرجام، راهنما باشد. در سال‏روز مبعث هنوز هم شکوه آن خاطره، جام زیستنمان را سرشار می‏کند و شکوفه‏های شادی را در دلمان شکوفا می‏سازد.