ضرب المثل " دو قورت ونیمش باقی است " دربارۀ کسی به کار می رود که حرص و طمعش را معیار و ملاکی نباشد و بیش از میزان قابلیت و شایستگی انتظار تلطُف و مساعدت داشته باشد. عبارت مثلی بالا از جنبه دیگر هم مورد استفاده و اصطلاح قرار می گیرد و آن موقعی است که شخص در ازای تقصیر و خطای نابخشودنی که از او سرزده نه تنها اظهار انفعال و شرمندگی نکند بلکه متوقع نوازش و محبت و نازشست هم باشد.

در این گونه موارد است که اصطلاحاً می گویند:"فلانی دو قورت و نیمش باقی است " یعنی با تمتعی فراوان از کسی یا چیزی هنوز ناسپاس است.

برای اطلاع از منشأ ضرب المثل فوق به پیوند" دو قورت و نیمش باقی است "مراجعه شود.