Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

باز این چه شورش است؟

ترجیع بند ماندگارومشهورو دلسوز

محتشـــــــــــــــم کاشانی

********************

بند اول

********************

باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز  این  چه  نوحه  و چه عزا و  چه ماتم است


باز  این   چه  رستخیز  عظیم   است  کز  زمین
بی  نفخ   صور  خاسته   تا  عرش  اعظم  است


این   صبـــح   تیره   باز  دمید  از  کجا  کـــــزو
کار  جهان  و  خلق   جهان  جمله  در هم  است


گــویا  طــــــــلوع میکند  از  مغــــــــرب  آفتاب
کاشوب   در   تمـــامی   ذرات   عالــــم   است


گر خوانمش  قیــــامت  دنیا  بعیــــــــــد  نیست
این  رستخیز  عام  که  نامش  محـــــرم  است


در  بارگــــاه  قدس  که  جـــــای  ملال  نیست
سرهای  قدسیان  همه  بر  زانوی غم   است


جن   و  ملک    بر  آدمیان    نوحه   می کنند
گویــــا  عـــزای  اشـــــــرف  اولاد  آدم  است


خورشید   آسمان  و  زمین،   نور   مشرقین 
 پــــــرورده ی  کنــــار  رسول  خـــدا،  حسین

********************
بند دوم

********************
کشتی   شکست   خورده ی   طوفان   کربلا
در  خاک  و  خون   طپیده  به  میدان  کربلا


گر  چشم  روزگار   بر  او  زار  می گریست
خون  می گذشت  از  سر  ایوان   کـــــــربلا


نگرفت  دست  دهر  گلابی   به  غیر  اشک
ز آن  گل  که  شد  شکفته  به  بستان کربلا
از  آب   هم   مضــــایقه   کردند   کــــوفیان
خوش   داشتند   حرمت  مهمان   کـــــــربلا


بودند  دیو  و  دد  همه  سیراب  و می مکید
خاتـــــــــم  ز   قحط   آب  سلیـمان   کـــــربلا


زان   تشنگان  هنوز   به   عیوق   می رسد
فریــــاد  العطـــــــش  ز  بیـــــابان   کــــــربلا


آه  از  دمی  که  لشگر  اعـــدا  نکرد  شرم
کــــردند  رو  به  خیمه ی سلطان  کـــــــربلا


آن  دم   فلک   بر  آتش  غیرت   سپند   شد
 کز  خوف   خصم  در  حرم  افغان  بلند  شد


********************

بند سوم

********************
کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی
وین   خرگه   بلند  ستون  بی ستون  شدی


کاش آن  زمان  درآمدی از کوه  تا به کوه
سیل  سیه  که  روی  زمین  قیرگون  شدی


کاش  آن  زمان ز آه  جهان سوز اهل بیت
یک شعله  برق
,   خرمن گردون دون شدی


کاش آن
 زمان که این  حرکت کرد آسمان
سیماب وار
 گوی  زمین  بی سکون  شدی


کاش
آن زمان که پیکر او شد درون خاک
جان
  جهانیان  همه  از  تن  برون  شدی


کاش
 آن  زمان که کشتی آل نبی شکست
عالم
   تمـــــام  غرقه  دریای  خون  شدی


آن  انتقام  گــــــر  نفتادی  به  روز  حشر
با این  عمل  معامله ی  دهر  چون  شدی


آل  نبــــــــی  چو  دست  تظـــــلم   برآورند
 ارکــــان عرش را  به  تلاطــــــم  درآورند


********************

بند چهارم

********************
بر خوان غم  چو عالمیان  را   صلا  زدند
اول   صــــلا  به سلسله ی  انبیـــــا   زدند


نوبت  به  اولیا  چو  رسید  آسمان   طپید
زان  ضربتی  که  بر  سر  شیر خدا  زدند


آن  در  که  جبرئیل  امین   بود   خادمش
اهل  ستم   به  پهــلوی  خیــــرالنسا  زدند


بس  آتشی  ز اخــــــگر  الماس  ریزه ها
افروختند  و  در  حسن  مجتبـــــــی  زدند


وانگه  سرادقی  که ملک  محرمش  نبود
کندند  از  مدینه  و  در  کــــــــــربلا  زدند


وز  تیشه ی  ستیزه  در آن  دشت کوفیان
بس   نخل ها  ز گلشن  آل  عبـــــــــا  زدند


پس   ضربتی  کزان   جگر  مصطفی  درید
بر  حلق  تشنه ی  خلف  مرتضــــــی  زدند


اهل  حــــــــرم  دریده  گریبان،  گشاده  مو
فــــــریاد  بر در ِ  حـــــــــرم  کبریـــــا  زدند


روح الامین   نهاده   به   زانو  سر  حجاب

تاریک  شد  ز  دیدن  آن  چشـــــــــم  آفتاب

********************
بند پنجم

********************
چون خون ز حلق تشنه ی او بر زمین رسید
جوش  از زمین  به  ذروه عرش برین رسید


نزدیک  شد  که  خانه ی ایمان  شود خراب
از بس  شکست ها  که  به ارکان دین رسید


نخــل   بلند  او  چو  خسان  بر  زمین  زدند
طوفــــان  به   آسمان  ز غبار  زمین  رسید


باد  آن  غبار  چون  به  مزار  نبی   رساند
گــــــرد  از  مدینه  بر  فلک  هفتمین  رسید


یکباره  جامه  در خم   گردون  به  نیل   زد
چون این  خبر  به عیسی گردون نشین رسید


پر  شد  فلک  ز غلغله  چون  نوبت  خروش
از  انبیا  به  حضــــــرت  روح  الامین  رسید


کــــــرد  این  خیال  وهم  غلط کار  کان  غبار
تا  دامن  جـــــــــلال  جهان  آفـــــــرین  رسید


هست از  ملال  گر چه  بری  ذات  ذوالجلال
او  در  دلست  و هیچ  دلی   نیست  بی ملال

********************
بند ششم

********************
ترسم  جزای  قاتل  او  چون  رقـــــــم  زنند
یک  باره  بر  جریده ی  رحمت  قلـــم   زنند


ترسم  کزین  گنــــــــاه  شفیعان  روز  حشر
دارند   شرم   کـــــــــز  گنه   خلق  دم  زنند


دست عتـــــــــاب  حق  به  در  آید  ز آستین
چون  اهل  بیت  دست   در  اهل  ستم   زنند


آه  از  دمی  که  با کفن  خون چکان ز خاک
آل  علی  چو  شعله ی  آتش  علــــــــــم  زنند


فریاد  از  آن   زمان  که   جوانان  اهل  بیت
گلگون  کفن  به  عرصه ی  محشر  قدم  زنند


جمعی  که  زد  به  هم   صفشان  شور  کربلا
در  حشر  صف زنان  صف  محشر به هم زنند


از  صاحب  حـــــــــرم  چه  توقـــــــع  کنند  باز
آن   ناکسان  که  تیغ  به  صید  حـــــــرم  زنند


پس  بر  سنان  کنند  سری  را  که  جبـــــرئیل
شوید  غبــــــــــار  گیسویش  از  آب   سلسبیل

********************
بند هفتم

********************
روزی  که  شد   به   نیزه  سر  آن   بزرگوار
خورشید  سر  برهنه   بـــــــر آمد  ز  کوهسار


موجی  به  جنبش  آمد  و  برخاست کوه  کوه
ابری  به  بارش  آمد   و  بگریست   زار  زار


گفتی  تمــــــام   زلزله   شد  خــــاک  مطمئن
گفتی   فتاد   از  حرکت   چـــــــــــرخ   بی‌قرار


عرش  آن زمان به  لرزه  درآمد که چرخ پیر
افتاد  در  گمـــــــان   که   قیامت  شد  آشکار


آن   خیمه‌ای  که  گیسوی  حورش  طناب بود
شد  سرنگون  ز  بــــــــاد  مخالف  حباب  وار


جمعی  که   پاس  محملشان   داشت   جبرئیل
گشتند   بی‌عمــــاری و  محمـــــــل  شتر سوار


با  آنکه  سر  زد  آن  عمــــــل  از  امت  نبی
روح‌الامین   ز  روح  نبـــــی  گشت   شرمسار


وانگه  ز  کوفه  خیل  الـــم  رو  به  شام  کرد
 نوعی  که عقــــــل  گفت   قیـــــامت  قیام  کرد

********************
بند هشتم

********************
بر  حــــربگاه  چون  ره  آن  کـــــــاروان  فتاد
شور  و  نشور و  واهمه  را   در گمـــان  فتاد


هم  بانگ  نوحه  غلغله  در  شش  جهت  فکند
هم  گـــــریه   بر  ملائک  هفت  آسمــــان  فتاد


هر جا  که  بود  آهویــــــی  از  دشت  پا  کشید
هر جا  که  بــــود  طــــــــایری  از  آشیان  فتاد


شد  وحشتی  که   شور   قیامت   به  باد رفت
چون  چشم   اهل  بیت  بر  آن  کشتگان   فتاد


هر  چنــــــــد  بر  تن  شهـــدا  چشم  کار  کرد
 بر  زخــــم های  کاری تیـــــــغ  و  سنان  فتاد

 
ناگاه   چشم   دختــــر  زهـــــرا  در  آن  میان
بر   پیــــــکر   شریف   امـــــــام   زمان   فتاد


بی  اختیار  نعــــــــره ی  هـــــــذا  حسین  ازاو
سر  زد  چنانـــــکه  آتش  ازو  در  جهان  فتاد


پس  با  زبان  پر گلـــــــه  آن  بضعــة الرسول
رو  در  مدینه  کـــرد  که  یا  ایهــــــــاالرسول

********************
بند نهم

********************
این  کشته ی  فتاده  به  هامون  حسین توست
وین صید دست و پا زده در خون حسین توست


این  نخــــل   تر  کز آتش  جــــــانسوز  تشنگی
دود از زمین رسانده  به گردون  حسین توست


این  ماهی  فتاده  به  دریای  خون  که  هست
زخم  از  ستاره  بر  تنش  افزون حسین توست


این  غرقه  محیط   شهـــــادت  که  روی  دشت
از  موج  خون  او  شده  گلگون  حسین توست


این  خشک  لب   فتاده   بدور  از  لب فـــــرات
کز  خون  او  زمین  شده جیحون حسین توست


این  شاه   کم  سپاه   که  با  خیل  اشگ  و  آه
خرگاه  زین  جهان  زده  بیرون  حسین  توست


این  قالب  طپان  کــــه  چنین  مانده  بر  زمین
شاه  شهیــــــــد  ناشده  مدفون  حسین  توست


چون  روی  در  بقیع  به  زهـــــرا  خطاب  کرد
 وحش  زمین   و  مرغ  هـــــــوا  را  کباب  کرد

********************
بند دهم

********************
کای  مونس  شکسته  دلان  حــــــــال  ما  ببین
ما  را  غریب  و  بیکس   و بــــــــی  آشنا  ببین


اولاد   خویش   را   کـــــــــه  شفیعان  محشرند
در   ورطـــــــه ی  عقوبت   اهــــــل   جفا  ببین


در  خلد   بر   حجاب   دو  کون   آستین  فشان
و اندر   جهــــان   مصیبت   مـــا  بر  ملا  ببین


نی نی  درآ   چو  ابــــر  خروشان  به  کربــــلا
طغیــــــان   سیل   فتنه   و  موج   بــــــــلا ببین


تن های   کشتگان   همه  در خاک  و خون نگر
سرهای   سروران   همـــــــه  بر  نیزه ها  ببین


آن  سر  که  بود  بر  سر  دوش  نبـــــــی  مدام
یک  نیـــــزه اش  ز  دوش  مخالف  جــــدا  ببین


آن  تن  کــــــه  بود  پرورشش  در  کنـــــار  تو
غلطــــــان  به  خاک  معرکه ی  کربـــــــلا  ببین


یا  بضـــــــعةالرسول  ز ابـــــن  زیـــــــــــاد  داد
کو  خــــاک   اهل  بیت  رســالت  به  بــــــاد  داد

********************
بند یازدهم

********************
خاموش  محتشـــــم  که  دل  سنــــــگ  آب  شد
بنیــــاد  صبر  و  خانه ی  طاقت  خـــــــراب  شد


خاموش  محتشـــــم  که  ازین  حرف  سوزناک
مــــــرغ  هوا  و  ماهـــــی  دریا  کبـــــــاب  شد


خاموش  محتشم   که  ازین  شعر  خون چکان
در دیــــده  اشک  مستمعان  خـــــون  ناب  شد


خاموش  محتشــــم  که  ازین   نظم  گریه  خیز
روی  زمین  به اشک  جــــــگرگون  کباب  شد


خاموش محتشم که  فلک بس که خون گریست
دریا  هــــــــزار  مرتبه  گلگون  حبـــــــاب  شد


خاموش  محتشـــــــم  که  بسوز  تــــــو  آفتاب
از  آه   ســـــــرد  ماتمیــــان  ماهتــــــــاب  شد


خاموش  محتشـــــــم  که   ز  ذکر  غم  حسین
جبـــــــریل  را  ز  روی  پیمبـــــــر  حجاب  شد


تا  چــــــــرخ  سفله   بود  خطایی  چنین  نکرد
 بر  هیچ  آفـــــــــریده  جفــــــــایی  چنین  نکرد

********************
بند دوازدهم

********************
ای چــــــــــرخ غافلی  که  چه  بیداد  کرده ای
وز  کین  چــــــه ها  درین  ستم آباد  کرده ای

 
بر طعنت  این  بس  است  که  با عترت رسول
بیداد  کرده  خصــــــــم  و  تو  امداد  کرده ای


ای  زاده  زیــــــــــاد  نکرده  است هیـــــچ گه
نمــــــرود  این  عمل   که  تو  شداد  کرده ای


کــــــام  یزید  داده ای  از  کشتـــــــن  حسین
بنگر  که  را  به  قتـــــل  که  دلشاد  کرده ای


بهـــــــر  خسی  که  بار  درخت  شقاوت است
در باغ  دین  چه  با  گل  و  شمشاد  کرده ای


با  دشمنان  دین  نتوان  کــــــــرد  آن  چه  تو
با  مصطفــی  و  حیـــــــــدر  و اولاد  کرده ای


حلقی  که  سوده  لعل  لب  خود  نبـــی  بر آن
آزرده اش   به  خنجـــــــر بیــــــــداد  کرده ای


ترسم  تو  را  دمی  کــــه  به  محشر  برآورند
 از  آتــــــش   تو  دود  به  محشـــــــر در آورند

             ترکیب بند زیبای "با کاروان نیزه"

سروده شاعر معاصر: علیرضا قزوه

بند اول

می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت منزلی که سفرها در او گم است

از  لا به لای آتش  و  خون جمع کرده‌ام
اوراق  مقتلی  که  خبرها در او گم است

دردی  کشیده‌ام  که  دلم  داغ دار اوست
داغی چشیده‌ام که جگرها در او گم است

با   تشنگان   چشمه   احلی   من العسل
نوشم ز شربتی که شکرها در او گم است

این سرخی غروب که هم‌رنگ آتش است
توفان  کربلاست که سرها در او گم است

یاقوت  و  دُر ‏‎‎‎ صیرفیان  را  رهــــــا  کنید
اشک است جوهریکه گهرها دراوگم است

هفتـــــاد و دو ستاره غریبــــانه  سوختند
 این است آن شبی که سحرهادراوگم است

باران  نیزه  بود  و ســـــــر شه ‌سوارها
جز  تشنـــــگی  نکرد  علاج  خمــــــارها

بند دوم

جوشید  خونم  از  دل و شد دیده باز، تر
نشنید  کس  مصیبت  از این  جان ‌گدازتر

صبحی  دمیـــد  از  شب  عاصی  سیاه‌ تر
وز  پـــی  شبی  ز روز  قیـــــامت  درازتر

بر  نیزه‌ها  تلاوت   خورشید،  دیدنی‌ست
قرآن   کسی  شنیده  از  این  دل‌نوازتر؟

قرآن منم چه غم که شود نیزه، رحل من
امشب  مــــــرا  در  اوج  ببین  سرفرازتر

عشق  توام  کشاند  بدین  جا، نه کوفیان
من  بــی‌نیازم  از  همــــــه،  تو  بی‌نیازتر

قنـــــــداق  اصغر  است  مرا  تیر  آخرین
در عاشقـــــــی  نبوده  ز من  پاک‌بـــــازتر

با  کاروان  نیزه  شبی  را  سحــــــر کنید

باران شوید  و با همه  تن گریه  سر کنید

بند سوم

فرصت  دهید  گریه  کند  بی‌صدا،  فرات
با  تشنگان  بگوید  از آن  ماجرا،
 فرات

گیرم  فـــــــرات  بگذرد  از   خاک  کربلا
باور  مکن  که  بگذرد  از  
 کربلا،  فرات

با  چشم   اهل   راز    نگاهی  اگر  کنید
در
 بر گرفته  مویه‌  نان  مشک را فرات

چشم  فرات  در ره او  اشک  بود و اشک
زان گونه اشک‌ها که مرا هست
 با فرات

حالی به داغ  تازه‌ی  خود  گریه می‌کنی
تا
 می‌ رسی  به  مرقد  عباس،  یا فرات

از بس که تیر بود و سنان بود و نیزه بود
هفتاد
 حجله  بسته  شد از خیمه  تا فرات

از  طفـــــــل  آب،  خجلت  بسیار  می‌کشم
آن  یوسفم   که  ناز  خــــــــریدار می‌کشم

بند چهارم

بعد   از شما  به  سایه‌ی ما تیر می‌زدند
زخــم  زبان  به  بغض  گلو گیر  می‌زدند

پیشانی  تمامی ‌شان  داغ  سجده  داشت
آنان  که  خیمه‌گاه  مــــــــرا  تیر می‌زدند

این  مردمان  غریبـــــــه  نبودند،  ای پدر
دیروز  در  رکاب   تـــو  شمشیر  می‌زدند

غوغای  فتنه  بود  که  با   تیــــــــغ  آبدار
آتش  به  جان  کــــــودک  بی‌ شیر  می‌زدند

ماندند  در  بطــــــالت  اعمــــــال  حج‌شان
محرم  نگشته  تیـــــغ  به  تقصیر  می‌زدند

در  پنج  نوبتی  که  هبـــــا  شد  نمازشان
بر  عشق،  چــــــار  مرتبه  تکبیر  می‌زدند

هم روز و شب  به گرد تو  بودند سینه‌زن
هم  ماه  و  سال،  بعد  تو  زنجیر می‌زدند

از  حلق‌های   تشنه،  صدای  اذان  رسید
در آن غروب،  تا که سرت بر سنان رسید

بند پنجم

کو  خیزران  که  قافیه‌اش  با دهان کنند
آن شاعران که  وصف  گل ارغوان کنند

از  من  به  کاتبـــــان  کتاب  خــــدا  بگو
تا  مشق  گریه  را  به  نی  خیزران  کنند

بگذار  بی‌شمار  بمیــــــــرم  به  پای  یار
در هر  قدم  دوباره  مرا  نیمه  جان  کنند

پیداست  منظری  که  در  آن  روز  انتقام
سرهای شمر  و  حرمله  را بر سنان کنند

یارب، سپاه نیزه، همه دستشان تهی‌ست
بی ‌توشه ‌اند  و  همـــرهی  کاروان  کنند

با  مهر  من، غریب   نمانند  روز  مرگ
آنان  که  خاک  مهر  مرا  حرز  جان کنند

با  پای  سر،  ‌تمامی   شب، ‌ راه  آمدم
تنهایــــی‌ام  نبود،  که  با  مـــــاه  آمدم

بند ششم

ای  زلف  خون فشان  توام لیله‌البرات
وقت  نماز شب شده، حی  علی‌الصلات

از  منظر  بلند،  ببین   صف   کشیده‌اند
پشت  ســـرت   تمامــــی  ذرات  کائنات

خود، جاری وضوست، ولی درنمازعشق
از مشک‌های  تشنه  وضو  می‌کند،  فرات

طوفان خون وزیده، سر کیست در تنور؟
خاک  تو  نوح حادثه  را  می‌دهد  نجات!

بین دو نهر،خضر شهادت به جستجوست
تا آب  نوشد  از  لبت، ای چشمه‌ی حیات

ما را  حیات  لم یزلی، جز  رخ  تو نیست
ما بی تو چشم  بسته و ماتیم و در ممات

عشقت  نشاند،  باز به  دریای خون، مرا
وقت است  تیغت آورداز خود، برون، مرا

بند هفتم

از دست  رفته  دین  شما، دین  بیاورید!
خیزید،  مرهم  از پـــی  تسکین  بیاورید!

دست   خداست،  این  که  شکستید بیعتش
دستی   خدای   گونه ‌تر از  این  بیاورید!

وقت   غروب    آمده،  سرهای  تشنه را
از   نیزه‌های    بر  شده،   پایین   بیاورید

امشب   برای   خاطر  طفل   سه  ساله‌ام
یک سینه ریز،  خوشه‌ی   پروین  بیاورید!

گودال،   تیــغ    کند،  سنان‌های  بی‌شمار
یک  ریگ‌زار،  سفره‌ی   چرمین  بیاورید!

سرها ورق ورق،همه قرآن سرمدی‌ست!
فالـــی  زنید  و  سوره‌ی  یاسین  بیاورید!

خاتم  سوی  مدینه  بگو  بی ‌نگین  برند!
دست  بریـــــــــده،  جانب  ام‌البنین  برند!

بند هشتم

خون   می‌ رود   هنوز  ز  چشم  تر شما
خرمن  زده‌ست  ماه،  به  گرد  سر شما

آن  زخم‌های  شعله  فشان، هفت  اخترند
یا  زخم‌های  نعش  علــــــــی اکبر  شما؟

آن  کهکشان  شعله‌ور  راه  شیری است
یا  روشنان  خون علی  اصغــــــر  شما؟

دیوان  کــــوفه  از  پــــــی  تاراج  آمدند
گــــــم  شد  نگین  آبـــــی  انگشتر  شما

از  مکه  و  مدینه،  نشان  داشت  کربلا
گل  داد  (نور)  و (واقعه) در حنجر شما

با زخم خویش، بوسه به محراب می‌زدید
زان  پیش ‌تر  که  نیزه  شود  منبر شما

گاهی  به  غمزه، یاد ز اصحاب می‌کنی
بر نیزه،‌  شرح  سوره‌ی احزاب می‌کنی

بند نهم

درمشک تشنه،جرعه‌ی آبی هنوز هست
اما  به  خیمه‌ها  برسد  با  کدام  دست؟

برخاست  با  تلاوت  خون،‌  بانگ   یا  اخا
وقتی «کنار درک تو، کوه از کمر شکست»

تیری  زدند  و ساقی  مستان  ز دست رفت
سنگی زدند و کوزه‌ی لب تشنگان شکست!

شد  شعلــــــه‌های  العطش  تشنگان،  بلند
باران  تیــــــر  آمد  و  بر  چشم‌ها  نشست

تا گوش دل شنید، صدای  (الست) دوست
سر  شد  (بلی)‌ی  تشنه  لبان  می  الست

ناگـــــــاه  بانگ  ساقــــــی  اول  بلند  شد
پیمــــانه  پر  کنید، هـــلا  عاشقان  مست

باران  می ‌گرفت  و  سبوها  که پر شدند
درموج تشنگی،چه  صدف‌ها که  دُرشدند

بند دهم

باران می گرفته، به ساغرچه حاجت است؟
دیگر به آب زمزم و کوثر چه حاجت است؟

آوازه‌ی  شفــــــاعت  ما،  رستخیـــــــــز شد
درما قیامتی‌ست، به محشرچه حاجت است؟

کی  اعتنا  به  نیــــزه  و  شمشیر  می ‌کنیم؟
ما کشته‌ی توایم، به خنجر چه حاجت است؟‌

بــــی ‌سر  دوباره  می‌گذریم  از  پل  صراط
تاما برآن سریم، به این سرچه حاجت است؟

بسیار  آمــــــــدند  و  فـــــــــراوان،  نیامدند
من لشکرم خداست،به لشکرچه حاجت است؟‌

بنشین به پای منبرمن، ‌نوحه‌خوان، ‌بخوان!
تا نیزه‌هابه پاست، ‌به منبرچه حاجت است؟

در  خلوت  نمـــــاز،  چو  تحت الحَنَک  کنم
راز  غدیــــر  گویم  و شرح   فـــــدک  کنم

بند یازدهم

از شرق نیزه، مهردرخشان بر آمده‌ست
وز حلق تشنه، سوره‌ی قرآن برآمده‌ست

موج   تنور  پیرزنی  نیست  این  خروش
طوفانی  از سماع  شهیدان  بر آمده‌ست

این کاروان تشنه،‌ زهر جا گذشته است
صد جویبار، چشمه‌ی حیوان برآمده‌ست

باور  نمی‌کنی  اگر  از  خیزران  بپرس
کآیات نور،از لب و دندان  بر آمده‌ست

انگشت ما گواه شهادت که روز مرگ
انگشتری ز دست شهیدان درآمده‌ست

راه  حجــــاز  می‌گذرد  از  دل  عراق
از دشت نیزه، خارمغیلان بر آمده‌ست

چون شب رسید،سربه بیابان گذاشتیم
جان  را  کنار  شام  غریبان گذاشتیم

بند دوازدهم

گودال  قتل‌گاه،  پر از  بوی سیب بود
تنها تر از مسیح، کسی بر صلیب بود

سرهارسیداز پی هم، مثل سیب سرخ
اول سری که رفت به کوفه،حبیب بود

مولا  نوشته  بود:  بیا  ای  حبیب ما
تنها همین،  چقدر  پیامش غریب بود

مولا  نوشته  بود:  بیا،  ‌دیر  می‌شود
آخر  حبیب  را  ز  شهادت  نصیب بود

مکتوب  می‌رسید  فراوان،  ولی دریغ
خطش تمام، کوفی و مهرش فریب بود

اما  حبیب،  رنگ  خدا داشت  نامه‌اش
اما حبیب،  جوهرش «امن یجیب» بود

یک دشت سیب سرخ به چیدن رسیده بود
باغ   شهادتش،  به  رسیدن  رسیده بود

بند سیزدهم

توپیش روی، و پشت سرت آفتاب وماه
آن یوسفی  که تشنه برون آمدی زچاه

جسم تو درعراق وسرت رهسپارشام
برگشته‌ای  و می‌نگری  سوی قتل‌گاه

امشب، شبی‌ست ازهمه شب‌ها سیاه‌تر
تنها تر از همیشه‌ام ای شاه  بی ‌سپاه

با طعن  نیزه‌ها  به اسیری  نمی ‌رویم
تنها  اسیر  چشم  شماییم،  یک  نگاه !

امشب به نوحه خوانی‌ات ازهوش رفته‌ام
از  تـــــار  وای  وایم  و از  پــــود  آه آه

بگذار  شام،  جامه‌ی  شادی  به  تن کند
شب با غم تو کرده به تن، جامه‌ی سیاه!

بگذار  آبــــی  از  عطشت  نوشد  آفتاب
پیراهن  غــــــریب  تو  را  پوشد  آفتاب

بند چهاردهم

قربان آن  نی یی که دمندش سحر،مدام
قربان آن می یی که دهندش علی‌الدوام

قربان آن پری که  رساند  تو را به عرش
قربان آن  سری  که  سجودش  شود قیام

هنگامه‌ی برون شدن ازخویش چون حسین
راهی  برو  کـــه  بگذرد  از  مسجدالحرام

این  خطّی  از  حکایت  مستان  کربلاست:
ساقی فتاد ، باده نگون شد ، شکست جام!

تسبیح  گریه  بود  و مصیبت، دو چشم ما
یک  الامان  ز  کوفه  و صد الامان ز شام

اشکم  تمام  گشت  و نشد  گریه‌ام خموش
مجلس به سر رسید و نشد روضه‌ام تمام

با   کاروان   نیزه   به    دنبال،  می‌روم
 در  منزل   نخست   تو  از  حال  می‌روم

منبع:سایت رازدل به نشانی:   http://www.razedel.com/lotus/index.php?option=com_content&task=view&id=13&Itemid=34

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد