Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

حضرت امام علی النقی(امام هادی)علیه السلام

 

زندگینامه حضرت امام علی النقی علیه السلام
 
حضرت‌ امام‌ على‌ النقى‌ الهادى‌ (ع‌)تولد امام‌ دهم‌ شیعیان‌ حضرت‌ امام‌ على‌ النقى‌ (ع‌) را نیمه‌ ذیحجه‌ سال‌ 212هجرى‌ قمرى‌ نوشته‌اند . پدر آن‌ حضرت‌ ، امام‌ محمد تقى‌ جوادالائمه‌ (ع‌) و مادرش‌ سمانه‌ از زنان‌ درست‌ کردار پاکدامنى‌ بود که‌ دست‌ قدرت‌ الهى‌ او را براى‌ تربیت‌ مقام‌ ولایت‌ و امامت‌ مأمور کرده‌ بود ، و چه‌ نیکو وظ‌یفه‌ مادرى‌ را به‌ انجام‌ رسانید و بدین‌ مأموریت‌ خدایى‌ قیام‌ کرد . نام‌ آن‌ حضرت‌ - على‌ - کنیه‌ آن‌ امام‌ همام‌ " ابوالحسن‌ " و لقبهاى‌ مشهور آن‌ حضرت‌ " هادى‌ " و " نقى‌ " بود . حضرت‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) پس‌ از پدر بزرگوارش‌ در سن‌ 8 سالگى‌ به‌ مقام‌ امامت‌ رسید و دوران‌ امامتش‌ 33 سال‌ بود . در این‌ مدت‌ حضرت‌ على‌ النقى‌ (ع‌) براى‌ نشر احکام‌ اسلام‌ و آموزش‌ و پرورش‌ و شناساندن‌ مکتب‌ و مذهب‌ جعفرى‌ و تربیت‌ شاگردان‌ و اصحاب‌ گرانقدر گامهاى‌ بلند برداشت‌ . نه‌ تنها تعلیم‌ و تعلم‌ و نگاهبانى‌ فرهنگ‌ اسلامى‌ را امام‌ دهم‌ (ع‌) در مدینه‌ عهده‌دار بود ، و لحظه‌اى‌ از آگاهانیدن‌ مردم‌ و آشنا کردن‌ آنها به‌ حقایق‌ مذهبى‌ نمى‌آسود ، بلکه‌ در امر به‌ معروف‌ و نهى‌ از منکر و مبارزه‌ پنهان‌ و آشکار با خلیفه‌ ستمگر وقت‌ - یعنى‌ متوکل‌ عباسى‌ - آنى‌ آسایش‌ نداشت‌ . به‌ همین‌ جهت‌ بود که‌ عبدالله‌ بن‌ عمر والى‌ مدینه‌ بنا بر دشمنى‌ دیرینه‌ و بدخواهى‌ درونى‌ ، به‌ متوکل‌ خلیفه‌ زمان‌ خود نامه‌اى‌ خصومت‌آمیز نوشت‌ ، و به‌ آن‌ امام‌ بزرگوار تهمتها زد ، و نسبتهاى‌ ناروا داد و آن‌ حضرت‌ را مرکز فتنه‌انگیزى‌ و حتى‌ ستمکارى‌ وانمود کرد و در حقیقت‌ آنچه‌ در شأن‌ خودش‌ و خلیفه‌ زمانش‌ بود به‌ آن‌ امام‌ معصوم‌ (ع‌) منسوب‌ نمود ، و این‌ همه‌ به‌ جهت‌ آن‌ بود که‌ جاذبه‌ امامت‌ و ولایت‌ و علم‌ و فضیلتش‌ مردم‌ را از اطراف‌ جهان‌ اسلام‌ به‌ مدینه‌ مى‌کشانید و این‌ کوته‌ نظران‌ دون‌ همت‌ که‌ طالب‌ ریاست‌ ظ‌اهرى‌ و حکومت‌ مادى‌ دنیاى‌ فریبنده‌ بودند ، نمى‌توانستند فروغ‌ معنویت‌ امام‌ را ببینند . و نیز " مورخان‌ و محدثان‌ نوشته‌اند که‌ امام‌ جماعت‌ حرمین‌ ( = مکه‌ و مدینه‌ ) از سوى‌ دستگاه‌ خلافت‌ ، به‌ متوکل‌ عباسى‌ نوشت‌ : اگر تو را به‌ مکه‌ و مدینه‌ حاجتى‌ است‌ ، على‌ بن‌ محمد ( هادى‌ ) را از این‌ دیار بیرون‌ بر ، که‌ بیشتر این‌ ناحیه‌ را مظ‌یع‌ و منقاد خود گردانیده‌ است‌ " . این‌ نامه‌ و نامه‌ حاکم‌ مدینه‌ نشان‌ دهنده‌ نفوذ معنوى‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) در سنگر مبارزه‌ علیه‌ دستگاه‌ جبار عباسى‌ است‌ . از زمان‌ حضرت‌ امام‌ محمد باقر (ع‌) و امام‌ جعفر صادق‌ (ع‌) و حوزه‌ چهار هزار نفرى‌ آن‌ دوران‌ پربار ، شاگردانى‌ در قلمرو اسلامى‌ تربیت‌ شدند که‌ هر یک‌ مشعلدار فقه‌ جعفرى‌ و دانشهاى‌ زمان‌ بودند ، و بدین‌ سان‌ پایه‌هاى‌ دانشگاه‌ جعفرى‌ و موضع‌ فرهنگ‌ اسلامى‌ ، نسل‌ به‌ نسل‌ نگهبانى‌ شد و امامان‌ شیعه‌ ، از دوره‌ حضرت‌ رضا (ع‌) به‌ بعد ، از جهت‌ نشر معارف‌ جعفرى‌ آسوده‌ خاطر بودند ، و اگر این‌ فرصت‌ مغتنم‌ در زمان‌ امام‌ جعفر صادق‌ (ع‌) پیش‌ نیامده‌ بود ، معلوم‌ نبود سرنوشت‌ این‌ معارف‌ مذهبى‌ به‌ کجا مى‌رسید ؟ به‌ خصوص‌ که‌ از دوره‌ زندانى‌ شدن‌ حضرت‌ موسى‌ بن‌ جعفر (ع‌) به‌ بعد دیگر چنین‌ فرصتهاى‌ وسیعى‌ براى‌ تعلیم‌ و نشر براى‌ امامان بزرگوار ما - که‌ در برابر دستگاه‌ عباسى‌ دچار محدودیت‌ بودند و تحت‌ نظر حاکمان‌ ستمکار - چنان‌ که‌ باید و شاید پیش‌ نیامد . با این‌ همه‌ ، دوستداران‌ این‌ مکتب‌ و یاوران‌ و هواخواهان‌ ائمه‌ طاهرین‌ - در این‌ سالها به‌ هر وسیله‌ ممکن‌ ، براى‌ رفع‌ اشکالات‌ و حل‌ مسائل‌ دینى‌ خود ، و گرفتن‌ دستور عمل‌ و اقدام‌ - براى‌ فشرده‌تر کردن‌ صف‌ مبارزه‌ و پیشرفت‌ مقصود و در هم‌ شکستن‌ قدرت‌ ظ‌اهرى‌ خلافت‌ به‌ حضور امامان‌ والاقدر مى‌رسیدند و از سرچشمه‌ دانش‌ و بینش‌ آنها ، بهره‌مند مى‌شدند و این‌ دستگاه‌ ستمگر حاکم‌ و کارگزارانش‌ بودند که‌ از موضع‌ فرهنگى‌ و انقلابى‌ امام‌ پیوسته‌ هراس‌ داشتند و نامه‌ حاکم‌ مدینه‌ و مانند آن‌ ، نشان‌ دهنده‌ این‌ هراس‌ همیشگى‌ آنها بود . دستگاه‌ حاکم‌ ، کم‌کم‌ متوجه‌ شده‌ بود که‌ حرمین‌ ( مکه‌ و مدینه‌ ) ممکن‌ است‌ به‌ فرمانبرى‌ از امام‌ (ع‌) درآیند و سر از اطاعت‌ خلیفه‌ وقت‌ درآورند . بدین‌ جهت‌ پیک‌ در پیک‌ و نامه‌ در پى‌ نامه‌ نوشتند ، تا متوکل‌ عباسى‌ دستور داد امام‌ هادى‌ (ع‌) را از مدینه‌ به‌ سامرا - که‌ مرکز حکومت‌ وقت‌ بود - انتقال‌ دهند . متوکل‌ امر کرد حاجب‌ مخصوص‌ وى‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) را در نزد خود زندانى‌ کند و سپس‌ آن‌ حضرت‌ را در محله‌ عسکر سالها نگاه‌ دارد تا همواره‌ زندگى‌ امام‌ ، تحت‌ نظر دستگاه‌ خلافت‌ باشد . برخى‌ از بزرگان‌ مدت‌ این‌ زندانى‌ و تحت‌ نظر بودن‌ را - بیست‌ سال‌ - نوشته‌اند . پس‌ از آنکه‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) به‌ امر متوکل‌ و به‌ همراه‌ یحیى‌ بن‌ هرثمه‌ که‌ مأمور بردن‌ حضرت‌ از مدینه‌ بود ، به‌ سامرا وارد شد ، والى‌ بغداد اسحاق‌ بن‌ ابراهیم‌ طاهرى‌ از آمدن‌ امام‌ (ع‌) به‌ بغداد با خبر شد ، و به‌ یحیى‌ بن‌ هرثمه‌ گفت‌ : اى‌ مرد ، این‌ امام‌ هادى‌ فرزند پیغمبر خدا (ص‌) مى‌باشد و مى‌دانى‌ متوکل‌ نسبت‌ به‌ او توجهى‌ ندارد اگر او را کشت‌ ، پیغمبر (ص‌) در روز قیامت‌ از تو بازخواست‌ مى‌کند . یحیى‌ گفت‌ : به‌ خدا سوگند متوکل‌ نظر بدى‌ نسبت‌ به‌ او ندارد . نیز در سامرا ، متوکل‌ کارگزارى‌ ترک‌ داشت‌ به‌ نام‌ وصیف‌ ترکى‌ . او نیز به‌ یحیى‌ سفارش‌ کرد در حق‌ امام‌ مدارا و مرحمت‌ کند . همین‌ وصیف‌ خبر ورود حضرت‌ هادى‌ را به‌ متوکل‌ داد . از شنیدن‌ ورود امام‌ (ع‌) متوکل‌ به‌ خود لرزید و هراسى‌ ناشناخته‌ بر دلش‌ چنگ‌ زد . از این‌ مطالب‌ که‌ از قول‌ یحیى‌ بن‌ هرثمه‌ مأمور جلب‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) نقل‌ شده‌ است‌ درجه‌ عظمت‌ و نفوذ معنوى‌ امام‌ در متوکل‌ و مردان‌ دربارى‌ به‌ خوبى‌ آشکار مى‌گردد ، و نیز این‌ مطالب‌ دلیل‌ است‌ بر هراسى‌ که‌ دستگاه‌ ستمگر بغداد و سامرا از موقعیت‌ امام‌ و موضع‌ خاص‌ او در بین‌ هواخواهان‌ و شیعیان‌ آن‌ حضرت‌ داشته‌ است‌ . بارى‌ ، پس‌ از ورود به‌ خانه‌اى‌ که‌ قبلا در نظر گرفته‌ شده‌ بود ، متوکل‌ از یحیى‌ پرسید : على‌ بن‌ محمد چگونه‌ در مدینه‌ مى‌زیست‌ ؟ یحیى‌ گفت‌ : جز حسن‌ سیرت‌ و سلامت‌ نفس‌ و طریقه‌ ورع‌ و پرهیزگارى‌ و بى‌اعتنایى‌ به‌ دنیا و مراقبت‌ بر مسجد و نماز و روزه‌ از او چیزى‌ ندیدم‌ ، و چون‌ خانه‌اش‌ را - چنانکه‌ دستور داده‌ بودى‌ - بازرسى‌ کردم‌ ، جز قرآن‌ مجید و کتابهاى‌ علمى‌ چیزى‌ نیافتم‌ . متوکل‌ از شنیدن‌ این‌ خبر خوشحال‌ شد ، و احساس‌ آرامش‌ کرد . با آنکه‌ متوکل‌ از دشمنان‌ سرسخت‌ آل‌ على‌ (ع‌) بود و بنا به‌ دستور او بر قبر منور حضرت‌ سیدالشهداء (ع‌) آب‌ بستند و زیارت‌ کنندگان‌ آن‌ مرقد مطهر را از زیارت‌ مانع‌ شدند ، و دشمنى‌ یزید و یزیدیان‌ را نسبت‌ به‌ خاندان‌ رسول‌ اکرم‌ (ص‌) تازه‌ گردانیدند ، با این‌ همه‌ در برابر شکوه‌ و هیبت‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) همیشه‌ بیمناک‌ و خاشع‌ بود . مورخان‌ نوشته‌اند : مادر متوکل‌ نسبت‌ به‌ مقام‌ امام‌ على‌ النقى‌ (ع‌) اعتقادى‌ به‌ سزا داشت‌ . روزى‌ متوکل‌ مریض‌ شد و جراحتى‌ پیدا کرد که‌ اطباء از علاجش‌ درماندند . مادر متوکل‌ نذر کرد اگر خلیفه‌ شفا یابد مال‌ فراوانى‌ خدمت‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) هدیه‌ فرستد . در این‌ میان‌ به‌ فتح‌ بن‌ خاقان‌ که‌ از نزدیکان‌ متوکل‌ بود گفت‌ : یک‌ نفر را بفرست‌ که‌ از على‌ بن‌ محمد درمان‌ بخواهد شاید بهبودى‌ یابد . وى‌ کسى‌ را خدمت‌ آن‌ حضرت‌ فرستاد امام‌ هادى‌ فرمود : فلان‌ دارو را بر جراحت‌ او بگذارید به‌ اذن‌ خدا بهبودى‌ حاصل‌ مى‌شود . چنین‌ کردند ، آن‌ جراحت‌ بهبودى‌ یافت‌ . مادر متوکل‌ هزار دینار در یک‌ کیسه‌ چرمى‌ سر به‌ مهر خدمت‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) فرستاد . اتفاقا چند روزى‌ از این‌ ماجرا نگذشته‌ بود که‌ یکى‌ از بدخواهان‌ به‌متوکل‌ خبر داد دینار فراوانى‌ در منزل‌ على‌ بن‌ محمد النقى‌ دیده‌ شده‌ است‌ . متوکل‌ سعید حاجب‌ را به‌ خانه‌ آن‌ حضرت‌ فرستاد . آن‌ مرد از بالاى‌ بام‌ با نردبان‌ به‌ خانه‌ امام‌ رفت‌ . وقتى‌ امام‌ متوجه‌ شد ، فرمود همان‌ جا باش‌ چراغ‌ بیاورند تا آسیبى‌ به‌ تو نرسد . چراغى‌ افروختند . آن‌ مرد گوید : دیدم‌ حضرت‌ هادى‌ به‌ نماز شب‌ مشغول‌ است‌ و بر روى‌ سجاده‌ نشسته‌ . امام‌ فرمود : خانه‌ در اختیار توست‌ . آن‌ مرد خانه‌ را تفتیش‌ کرد . چیزى‌ جز آن‌ کیسه‌اى‌ که‌ مادر متوکل‌ به‌ خانه‌ امام‌ فرستاده‌ بود و کیسه‌ دیگرى‌ سر به‌ مهر در خانه‌ وى‌ نیافت‌ ، که‌ مهر مادر خلیفه‌ بر آن‌ بود . امام‌ فرمود : زیر حصیر شمشیرى‌ است‌ آن‌ را با این‌ دو کیسه‌ بردار و به‌ نزد متوکل‌ بر . این‌ کار ، متوکل‌ و بدخواهان‌ را سخت‌ شرمنده‌ کرد . امام‌ که‌ به‌ دنیا و مال‌ دنیا اعتنایى‌ نداشت‌ پیوسته‌ با لباس‌ پشمینه‌ و کلاه‌ پشمى‌ روى‌ حصیرى‌ که‌ زیر آن‌ شن‌ بود مانند جد بزرگوارش‌ على‌ (ع‌) زندگى‌ مى‌کرد و آنچه‌ داشت‌ در راه‌ خدا انفاق‌ مى‌فرمود . با این‌ همه‌ ، متوکل‌ همیشه‌ از اینکه‌ مبادا حضرت‌ هادى‌ (ع‌) بر وى‌ خروج‌ کند و خلافت‌ و ریاست‌ ظ‌اهرى‌ بر وى‌ به‌ سر آید بیمناک‌ بود . بدخواهان‌ و سخن‌ چینان‌ نیز در این‌ امر نقشى‌ داشتند . روزى‌ به‌ متوکل‌ خبر دادند که‌ : " حضرت‌ على‌ بن‌ محمد در خانه‌ خود اسلحه‌ و اموال‌ بسیار جمع‌ کرده‌ و کاغذهاى‌ زیاد است‌ که‌ شیعیان‌ او ، از اهل‌ قم‌ ، براى‌ او فرستاده‌اند " . متوکل‌ از این‌ خبر وحشت‌ کرد و به‌ سعید حاجب‌ که‌ از نزدیکان‌ او بود دستور داد تا بى‌خبر وارد خانه‌ امام‌ شود و به‌ تفتیش‌ بپردازد . این‌ قبیل‌ مراقبتها پیوسته‌ - در مدت‌ 20 سال‌ که‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) در سامره‌ بودند - وجود داشت‌ . و نیز نوشته‌اند : " متوکل‌ عباسى‌ سپاه‌ خود را که‌ نود هزار تن‌ بودند از اتراک‌ و در سامرا اقامت‌ داشتند امر کرد که‌ هر کدام‌ توبره‌ اسب‌ خود را از گل‌ سرخ‌ پر کنند ، و در میان‌ بیابان‌ وسیعى‌ ، در موضعى‌ روى‌ هم‌ بریزند . ایشان‌ چنین‌ کردند . و آن‌ همه‌ به‌ منزله‌ کوهى‌ بزرگ‌ شد . اسم‌ آن‌ را تل‌ " مخالى‌ " نهادند آنگاه‌ خلیفه‌ بر آن‌ تل‌ بالا رفت‌ و حضرت‌ امام‌ على‌ النقى‌ ( علیه‌ السلام‌ ) را نیز به‌ آنجا طلبید و گفت‌ : شما را اینجا خواستم‌ تا مشاهده‌ کنید سپاهیان‌ من‌ را . و از پیش‌ امر کرده‌ بود که‌ لشکریان‌ با آرایشهاى‌ نظامى‌ و اسلحه‌ تمام‌ و کمال‌ حاضر شوند ، و غرض‌ او آن‌ بود که‌ شوکت‌ و اقتدار خود را بنمایاند ، تا مبادا آن‌ حضرت‌ یا یکى‌ از اهل‌ بیت‌ او اراده‌ خروج‌ بر او نمایند " . در این‌ مدت‌ 20 سال‌ زندگى‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) در سامرا ، به‌ صورتهاى‌ مختلف‌ کارگزاران‌ حکومت‌ عباسى‌ ، مستقیم‌ و غیر مستقیم‌ ، چشم‌ مراقبت‌ بر حوادث‌ زندگى‌ امام‌ و رفت‌ و آمدهایى‌ که‌ در اقامتگاه‌ امام‌ (ع‌) مى‌شد ، داشتند از جمله‌ : " حضور جماعتى‌ از بنى‌ عباس‌ ، به‌ هنگام‌ فوت‌ فرزند امام‌ دهم‌ ، حضرت‌ سید محمد - که‌ حرم‌ مطهر وى‌ در نزدیکى‌ سامرا ( بلد ) معروف‌ و مزار است‌ - یاد شده‌ است‌ . این‌ نکته‌ نیز مى‌رساند که‌ افرادى‌ از بستگان‌ و مأموران‌ خلافت‌ ، همواره‌ به‌ منزل‌ امام‌ سر مى‌زده‌اند . "

اصحاب‌ و یاران‌ امام‌ دهم‌ (ع‌)
در میان‌ اصحاب‌ امام‌ دهم‌ ، برمى‌خوریم‌ به‌ چهره‌هایى‌ چون‌ " على‌ بن‌ جعفرمیناوى‌ " که‌ متوکل‌ او را به‌ زندان‌ انداخت‌ و مى‌خواست‌ بکشد . دیگر ادیب‌ معروف‌ ، ابن‌ سکیت‌ که‌ متوکل‌ او را شهید کرد . و علت‌ آن‌ را چنین‌ نوشته‌اند که‌ دو فرزند متوکل‌ خلیفه‌ عباسى‌ در نزد ابن‌ سکیت‌ درس‌ مى‌خواندند . متوکل‌ از طریق‌ فرزندان‌ خود کم‌کم‌ ، متوجه‌ شد که‌ ابن‌ سکیت‌ از هواخواهان‌ على‌ (ع‌) و آل‌ على‌ (ع‌) است‌ . متوکل‌ که‌ از دشمنان‌ سرسخت‌ آل‌ على‌ (ع‌) بود روزى‌ ابن‌ سکیت‌ را به‌ حضور خود خواست‌ و از وى‌ پرسید : آیا فرزندان‌ من‌ شرف‌ و فضیلت‌ بیشتر دارند یا حسن‌ و حسین‌ فرزندان‌ على‌ (ع‌) ؟ ابن‌ سکیت‌ که‌ از شیعیان‌ و دوستداران‌ باوفاى‌ خاندان‌ علوى‌ بود ، بدون‌ ترس‌ و ملاحظه‌ جواب‌ داد : فرزندان‌ تو نسبت‌ به‌ امام‌ حسن‌ (ع‌) و امام‌ حسین‌ (ع‌) که‌ دو نوگل‌ باغ‌ بهشت‌ و دو سید جنت‌ ابدى‌ الهى‌اند قابل‌ قیاس‌ و نسبت‌ نیستند . فرزندان‌ تو کجا و آن‌ دو نور چشم‌ دیده‌ مصطفى‌ کجا ؟ آنها را با قنبر غلام‌ حضرت‌ (ع‌) هم‌ نمى‌توان‌ سنجید . متوکل‌ از این‌ پاسخ‌ گستاخانه‌ سخت‌ برآشفت‌ . در همان‌ دم‌ دستور داد زبان‌ ابن‌ سکیت‌ را از پشت‌ سر درآوردند و بدین‌ صورت‌ آن‌ شیعى‌ خالص‌ و یار راستین‌ امام‌ دهم‌ (ع‌) را شهید کرد . دیگر از یاران‌ حضرت‌ هادى‌ (ع‌) حضرت‌ عبدالعظیم‌ حسنى‌ است‌ . بنا بر آنچه‌ محدث‌ قمى‌ در منتهى‌ الآمال‌ آورده‌ است‌ : " نسب‌ شریفش‌ به‌ چهار واسطه‌ به‌ حضرت‌ امام‌ حسن‌ مجتبى‌ علیه‌ السلام‌ منتهى‌ مى‌شود ... " از اکابر محدثین‌ و اعاظ‌م‌ علماء و زاهدان‌ و عابدان‌ روزگار خود بوده‌ است‌ و از اصحاب‌ و یاران‌ حضرت‌ جواد (ع‌) و حضرت‌ امام‌ هادى‌ (ع‌) بود . صاحب‌ بن‌ عباد رساله‌اى‌ مختصر در شرح‌ حال‌ آن‌ جناب‌ نوشته‌ . نوشته‌اند : " حضرت‌ عبدالعظیم‌ از خلیفه‌ زمان‌ خویش‌ هراسید و در شهرها به‌ عنوان‌ قاصد و پیک‌ گردش‌ مى‌کرد تا به‌ رى‌ آمد و در خانه‌ مردى‌ از شیعیان‌ مخفى‌ شد ... " .
"
حضرت‌ عبدالعظیم‌ ، اعتقاد راسخى‌ به‌ اصل‌ امامت‌ داشت‌ . چنین‌ استنباط مى‌شود که‌ ترس‌ این‌ عالم‌ محدث‌ زاهد از قدرت‌ زمان‌ ، به‌ خاطر زاهد بودن‌ و حدیث‌ گفتن‌ وى‌ نبوده‌ است‌ ، بلکه‌ به‌ علت‌ فرهنگ‌ سیاسى‌ او بوده‌ است‌ . او نیز مانند دیگر داعیان‌ بزرگ‌ و مجاهد حق‌ و عدالت‌ ، براى‌ نشر فرهنگ‌ سیاسى‌ صحیح‌ و تصحیح‌ اصول‌ رهبرى‌ در اجتماع‌ اسلامى‌ مى‌کوشیده‌ است‌ ، و چه‌ بسا از ناحیه‌ امام‌ ، به‌ نوعى‌ براى‌ این‌ کار مأموریت‌ داشته‌ است‌ . زیرا که‌ نمى‌شود کسى‌ با این‌ قدر و منزلت‌ و دیانت‌ و تقوا ، کسى‌ که‌ حتى‌ عقاید خود را بر امام‌ عرضه‌ مى‌کند تا از درست‌ بودن‌ آن‌ عقاید ، اطمینان‌ حاصل‌ کند - به‌ طورى‌ که‌ حدیث‌ آن‌ معروف‌ است‌ - اعمال‌ او ، به‌ ویژه‌ اعمال‌ اجتماعى‌ و موضعى‌ او ، بر خلاف‌ نظر و رضاى‌ امام‌ باشد . حال‌ چه‌ به‌ این‌ رضایت‌ تصریح‌ شده‌ باشد ، یا خود حضرت‌ عبدالعظیم‌ با فرهنگ‌ دینى‌ و فقه‌ سیاسى‌ بدان‌ رسیده‌ باشد " .

صورت‌ و سیرت‌ حضرت‌ امام‌ هادى (ع)
حضرت‌ امام‌ دهم‌ (ع‌) داراى‌ قامتى‌ نه‌ بلند و نه‌ کوتاه‌ بود . گونه‌هایش‌اندکى‌ برآمده‌ و سرخ‌ و سفید بود . چشمانش‌ فراخ‌ و ابروانش‌ گشاده‌ بود . امام‌ هادى‌ (ع‌) بذل‌ و بخشش‌ بسیار مى‌کرد . امام‌ آن‌ چنان‌ شکوه‌ و هیبتى‌ داشت‌ که‌ وقتى‌ بر متوکل‌ خلیفه‌ جبار عباسى‌ وارد مى‌شد او و درباریانش‌ بى‌درنگ‌ به‌ پاس‌ خاطر وى‌ و احترامش‌ برمى‌خاستند . خلفایى‌ که‌ در زمان‌ امام‌ (ع‌) بودند : معتصم‌ ، واثق‌ ، متوکل‌ ، منتصر ، مستعین‌ ، معتز ، همه‌ به‌ جهت‌ شیفتگى‌ نسبت‌ به‌ قدرت‌ ظ‌اهرى‌ و دنیاى‌ فریبنده‌ با خاندان‌ علوى‌ و امام‌ همام‌ حضرت‌ هادى‌ دشمنى‌ دیرینه‌ داشتند و کم‌ و بیش‌ دشمنى‌ خود را ظ‌اهر مى‌کردند ولى‌ همه‌ ، به‌ خصال‌ پسندیده‌ و مراتب‌ زهد و دانش‌ امام‌ اقرار داشتند ، و این‌ فضیلتها و قدرتهاى‌ علمى‌ و تسلط وى‌ را بر مسائل‌ فقهى‌ و اسلامى‌ به‌ تجربه‌ ، آزموده‌ و مانند نیاکان‌ بزرگوارش‌ (ع‌) در مجالس‌ مناظ‌ره‌ و احتجاج‌ ، وسعت‌ دانش‌ وى‌ را دیده‌ بودند . شبها اوقات‌ امام‌ (ع‌) پیوسته‌ به‌ نماز و طاعت‌ و تلاوت‌ قرآن‌ و راز و نیاز با معبود مى‌گذشت‌ . لباس‌ وى‌ جبه‌اى‌ بود خشن‌ که‌ بر تن‌ مى‌پوشید و زیر پاى‌ خود حصیرى‌ پهن‌ مى‌کرد . هر غمگینى‌ که‌ بر وى‌ نظر مى‌کرد شاد مى‌شد . همه‌ او را دوست‌ داشتند . همیشه‌ بر لبانش‌ تبسم‌ بود ، با این‌ حال‌ هیبتش‌ در دلهاى‌ مردم‌ بسیار بود .

شهادت‌ امام‌ هادى‌ (ع‌)
امام‌ دهم‌ ، حضرت‌ هادى‌ (ع‌) در سال‌ 254 هجرى‌ به‌ وسیله‌ زهر به‌ شهادت‌رسید . در سامرا در خانه‌اى‌ که‌ تنها فقط فرزندش‌ امام‌ حسن‌ عسکرى‌ بر بالین‌ او بود . معتمد عباسى‌ امام‌ دهم‌ را مسموم‌ کرد . از این‌ سال‌ امام‌ حسن‌ عسکرى‌ پیشواى‌ حق‌ شد و بار تعهد امامت‌ را بر دوش‌ گرفت‌ . و در همان‌ خانه‌اى‌ که‌ در آن‌ بیست‌ سال‌ زندانى‌ و تحت‌ نظر بود ، سرانجام‌ به‌ خاک‌ سپرده‌ شد .

زن‌ و فرزندان‌ امام‌ هادى‌ (ع‌)
حضرت‌ هادى‌ (ع‌) یک‌ زن‌ به‌ نام‌ سوسن‌ یا سلیل‌ و پنج‌ فرزند داشته‌ است‌ .
1 -
ابومحمد حسن‌ علیه‌ السلام‌ ( امام‌ عسکرى‌ (ع‌) یازدهمین‌ اختر تابناک‌ ولایت‌ و امامت‌ است‌ ) .
2 -
حسین‌ .
3 -
سید محمد که‌ یک‌ سال‌ قبل‌ از پدر بزرگوارش‌ فوت‌ کرد ، جوانى‌ بود آراسته‌ و پرهیزگار که‌ بسیارى‌ گمان‌ مى‌کردند مقام‌ ولایت‌ به‌ وى‌ منتقل‌ خواهد شد . قبر مطهرش‌ که‌ مزار شیعیان‌ است‌ در نزدیکى‌ سامرا مى‌باشد .
4 -
جعفر .
5 -
عایشه‌ ، یا به‌ نقل‌ شادروان‌ شیخ‌ عباس‌ قمى‌ " علیه‌ " .
منبع مجمع جهانی اهلبیت(علیهمالسلام)

 

 برگرفته ازسایت نمایه به نشانی: http://www.namaye.net/ebooks/ch/ch/13/2.htm

 

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد