علی همای رحمت

علی ای همای رحمت

علی ای  همای  رحمت  تو چه آیتی خدا  را            که به ما سوا فکندی  همه سایه  هما  را

دل  اگر خدا شناسی  همه در رُخ علی  بین            به علی شناختم من  به خدا قسم خدا را

به  خدا  که  در  دو  عالم   اثر  از  فنا   نماند            چو  علی  گرفته  باشد سر چشمه  بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو  بباری  ار نه  دوزخ             بشر  از  قهر  سوزد همه جان ما  سوا  را

برو  ای  گدای  مسکین   در  خانه  علی  زن            که  نگین  پادشاهی  دهد از  کرم  گدا  را

بجز از علی که  گوید  به پسر  که  قاتل  من            چو  اسیر توست اکنون به اسیر کن مدا را

به  جز  از  علی  که  آرد  پسری  ابوالعجائب            که علم   کند به  عالم   شهدای  کربلا  را

چو  به دوست  عهد  بندد  زمیان  پاک  بازان            چو علی که می تواند که به سر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت            متحیّرم  چه  نامم  شه  ملک   لا فتی  را

بدو چشم خونفشانم هله ای نسیم رحمت            که ز کوی  او  غباری   به  من  آر  توتیا  را

به  امید  آنکه  شاید   برسد   به  خاک  پایت           چو پیامها که دارم  همه  سوز  دل  صبا را

چو توئی قضای  گردان  به دعای مستمندان             که  زجان   ما  بگردان  ره   آفت   قضا  را

چه  زنم  چو نای هردم  زنوای شوق  او  دم            که لسان  غیب خوشتر بنو ازد  این  نوا را

همه.شب درین امیدم که نسیم صبحگاهی            به  پیام    آشنایی    بنو ازد     آشنا    را

ز نوای مرغ  یا حق  بشنو  که  در  دل  شب            غم دل بدوست گفتن چه خوشست شهریارا