Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

Atyabi Weblog/وب نگاری اطیابی

این وب نگاری درمورد موضوعات گوناگون می باشد.

نمونه ای ازغزلیات سعدی

نمونه هایی ازغزلیات سعدی

سلسله  موی دوست حلقه  دام بلاست

هرکه دراین حلقه نیست فارغ ازاین ماجراست

گر بزنندم  به  تیغ در نظرش بی‌دریغ

دیدن او یک نظــــــر صد چو منش خونبهاست

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

حیف نباشد  که  دوست  دوستر از جان ماست

دعوی عشاق  را  شرع  نخواهد  بیان

گونـــه  زردش  دلیــــــل ناله  زارش  گواست

مایه پرهیزگار  قوت  صبرست و عقل

عقل گرفتــــــار عشق  صبــــــر زبون هواست

دل بشده پای بند گردن جان در کمنـــد

زهـــــره گفتار نه  کاین چه سبب وان چراست

مالک  ملک  وجود  حاکم  رد  و قبول

هر چه  کند  جور  نیست  ور تو بنالی جفاست

تیـــغ برآر از نیام زهر برافکن به جام

کز قبـــــل  ما  قبول  وز طــــرف  ما رضاست

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر

حکم تو بر من  روان  زجر  تو بر من رواست

هر که  به جور رقیب یا به جفای حبیب

عهـــــــد فرامش  کنــــــد مدعـــــــی بی‌وفاست

سعدی ازاخلاق دوست هرچه برآیدنکوست

گو همـــــه  دشنام  گو  کز لب  شیرین دعاست

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هر  که  دلارام   دید  از  دلش  آرام  رفت

چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

یاد  تو می‌رفت و ما عاشق و بی‌دل  بُدیم

پـــــرده برانداختــی کار به اتمـــــــام رفت

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت

سرو نروید به بام کیست که بـــر بام رفت

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق

خـــرمن خاصان بسوخت خانگه عام رفت

عارف مجمــــوع را در پس دیــوار صبر

طاقت صبــــرش نبود ننگ شد و نام رفت

گر به همه عمر خویش  با تو برآرم دمی

حاصل عمــــر آن دمست باقــــی ایام رفت

هر که هوایی نپخت یا به  فراقی نسوخت

آخر عمــــر از جهان چون برود خام رفت

ما قـــــدم از ســــر کنیم در طلب دوستان

راه به جایـــی نبرد هــــر که به اَقدام رفت

همت سعــــدی به عشق میل نکردی ولی

می چو فروشد به کام عقـــل به ناکام رفت

********

ای  ساربان  آهسته  رو  کآرام   جانم  می‌رود

وان دل که با  خود داشتم  با دلستانم می‌رود

من مانده‌ام مهجوراز او بیچاره و رنجور از او

گویی که  نیشی دورازاو دراستخوانم می‌رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

   

پنهان   نمی‌ماند  که  خون  بر آستانم می‌رود

محمل بدار ای  ساربان  تندی مکن  با  کاروان

کز عشق آن  سرو  روان گویی روانم می‌رود

او می‌رود  دامن کشان  من زهر تنهایی چشان

دیگرمپرس از من  نشان کز دل نشانم می‌رود

برگشت  یار سرکشم  بگذاشت  عیش  ناخوشم

چون  مجمری  پرآتشم  کز  سر دخانم می‌رود

با آن همه  بیــداد  او  وین عهـــــــد بی‌بنیاد او

در سینــــه  دارم  یاد  او  یا  بر  زبانم می‌رود

باز آی و  بر چشمم  نشین ای  دلستان  نازنین

کآشوب و فریاد از زمین بـــــر آسمانم می‌رود

شب تا سحر می‌نغنوم  و اندرز کس  می‌نشنوم

وین ره نه قاصد می‌روم کز کف عنانم می‌رود

گفتم بگـــــریم تا اِبِل چون خـــر فروماند به گل

وین نیــــــز نتوانم  که  دل  با کاروانم می‌رود

صبر از  وصال  یار من  برگشتن  از دلدار من

گــــــر چه نباشد کار من هم کار از آنم می‌رود

در رفتن  جان از بدن گوینـــــد هر نوعی سخن

من خودبه چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

سعدی فغــــان از دست ما لایق نبود ای بی‌وفا

طاقت  نمیـارم  جفــــــــا  کار از  فغانم می‌رود

********

بار فراق دوستان  بس که نشست بر دلم

می‌روم  و  نمی‌رود  ناقه  به  زیر محملم

بار بیفکنـــــد شتر چون  برسد به منزلی

بار دلست همچنان ور به هــــــزار منزلم

ای که مهارمی‌کشی صبرکن وسبک مرو

کز طــرفی تو می‌کشی وز طرفی سلاسلم

بارکشیده جفــــــا پرده دریـــــده هـــــــوا

راه زپیش ودل ز پس واقعه‌ایست مشکلم

معرفت قدیم را بعــــــد حجاب کــــی شود

گر چه به شخص غایبی در نظری مقابلم

آخر قصد من تویی غایت جهـــــد و آرزو

تا نرسم ، ز دامنت دست امیـــــــد نگسلم

ذکر تو از زبان من فکــر تو از جنان من

چون برودکه رفته‌ای دررگ و درمفاصلم

مشتغل توام چنان کــز همه چیــــز غایبم

مفتکر توام چنان کز همـــــــه خلق غافلم

گر نظری کنی کند کشته  صبر من  ورق

ور نکنــــی چه بر دهد بیخ امیـــــد باطلم

سنت  عشق  سعدیا  ترک  نمی‌دهی  بلی

کی ز دلم به دررود خوی سرشته در گلم

داروی درد شوق  را با همه  علم عاجزم

چاره  کار عشق  را  با  همه عقل جاهلم

********

ما  گدایان  خیــــــل  سلطانیم

شهربنــــــد  هوای  جانانیم

بنــــــده را  نام خویشتن نبود

هرچه  ما را لقب دهند آنیم

گـــــر برانند و گـــر ببخشایند

ره به جای دگــــر نمی‌دانیم

چون  دلارام   می‌زند  شمشیر

سر ببازیم  و رخ  نگردانیم

دوستان  در هوای صحبت یار

زر فشانند و ما سر افشانیم

مر خداوند عقـــــل و دانش را

عیب ما گو مکن  که نادانیم

هر گلی نو که در جهـــــان آید

ما  به عشقش هزاردستانیم

تنگ چشمان نظر به میوه کنند

مــــا  تمــــاشاکنان  بستانیم

تو به سیمای شخص می‌نگری

مـــا  در آثار  صنع حیرانیم

هرچه گفتیم جز حکایت دوست

در همه عمراز آن پشیمانیم

سعـــــدیا بی وجود صحبت یار

همه عالـــم به هیچ نستانیم

ترک  جان عزیــــز بتوان گفت

ترک  یار عزیـــــــز نتوانیم

********

بگـــــذار تا  مقابل  روی  تو بگـــــــذریم

دزدیده  در  شمـــایل  خوب  تو  بنگریم

شوقست  در جدایــــی و جورست در نظر

هــــم  جور به  که طاقت شوقت نیاوریم

روی اربه روی مانکنی حکم ازآن توست

بازآ  کــــه  روی  در  قدمانت  بگستریم

ما را سریست با  تو که  گر خلق روزگار

دشمن شوند و سر برود هم  برآن سریم

گفتـــی ز خاک بیشترند اهـــــل عشق من

از خاک  بیشتر نه که از خاک کمتــــریم

ما با توایــــم و با تو نه‌ایـــم اینت بلعجب

در حلقه‌ایم با تو و چون حلقــــه بردریم

نه بوی مهــــر می‌شنویم از تو ای عجب

نه روی آن که مهــــر دگر کس بپروریم

از دشمنان بــــــــرند شکایت به دوستان

چون دوست دشمنست شکایت کجا بریم

ما خود نمی‌رویــــم دوان در قفـــای کس

آن می‌بـــرد که ما به کمنــــد وی اندریم

سعدی تو کیستی که در این حلقه کمنــــد

چنـــــدان فتاده‌اند که ما صیـــــد لاغریم

********

بگذار تا بگرییم چون ابـــــر در  بهاران

کز سنگ ناله خیـــــــزد روز وداع  یاران

هر کو شراب فرقت روزی چشیده  باشد

داند که سخت  باشد  قطـــــــع  امیدواران

با  ساربان  بگوییـــــد احوال آب چشمم

تا بر شتر نبندد  محمـــــل  به  روز باران

بگذاشتند  ما را  در دیـــــده آب حسرت

گـــــریان  چو در قیامت  چشم گناهکاران

ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد

ازبس که دیرماندی چون شام روزه داران

چندین  که  برشمردم از ماجرای عشقت

انـــدوه  دل  نگفتــــــم الا  یک  از هزاران

سعدی به روزگاران مهری نشسته دردل

بیرون  نمــی‌توان  کرد  الا  به  روزگاران

چندت  کنم  حکایت شرح این قدر کفایت

باقـــــی نمی‌توان گفت الا بــه غمگساران

********

هر کس  به  تماشایی رفتند  به صحرایی

ما را که  تو منظوری  خاطر  نرود جایی

با  چشم  نمـــــی‌بیند  یا  راه  نمـــــی‌داند

هر کو به  وجود  خود دارد ز تو  پروایی

دیوانه  عشقت  را  جایی  نظر افتاده‌ست

کان  جا  نتوانــــــد  رفت   اندیشه  دانایی

امیــــــد تو  بیرون برد از دل همه امیدی

سودای تو خالی کرد از سر همه  سودایی

زیبـــــا ننماید  سرو اندر  نظــــــر عقلش

آن کش نظــــــری  باشد  با  قامت زیبایی

گوینـــــد رفیقانم در عشق  چه  سر داری

گویـــــم که  سری  دارم  درباخته در پایی

زنهـــــــار  نمی‌خواهم  کز کشتن امانم ده

تا  سیرترت  بینم  یک  لحظــــــه مدارایی

درپارس که تابودست از ولوله آسوده‌ست

بیمست  که  برخیزد از  حسن تو غوغایی

من دست نخواهــــــم برد الا به  سر زلفت

گر دسترسی  باشد  یک  روز  به  یغمایی

گوینــــــد  تمنایی از  دوست  بکن  سعدی

جز دوست  نخواهم کرد از دوست تمنایی

********

ســـــر آن  ندارد امشب  که  برآید آفتابــــــی

چه  خیال‌ها  گذر کرد و گذر  نکرد خوابی

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد

بــــــزه  کردی  و  نکردند  مؤذنان  ثوابی

نفس  خروس  بگرفت  که  نوبتــــی  بخواند

همــــــه بلبلان بمردند  و نماند جز غُرابی

نفحات  صبـــح دانی ز چه روی دوست دارم

که به روی دوست ماند  که برافکند نقابی

ســـــرم از خدای خواهد که به پایش اندرافتد

که در آب مرده بهتــــر که  در آرزوی آبی

دل من نه مـــــرد آنست که با غمش بـــــرآید

مگســـــی کجا  تواند  که  بیفکنــــد عقابی

نه  چنان  گناهکارم  که به دشمنـــــم سپاری

توبه دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی

دل همچوسنگت ایدوست  به آب چشم سعدی

عجبست اگـــــر نگردد که بگـــردد آسیابی

بـــــرو ای گدای مسکین ودری دگــرطلب کن

که هــــــزار بار گفتـــــی و نیامدت جوابی

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد